Paul Spector...świat nie jest tak samo bezpieczny dla kobiet, jak i mężczyzn.

Wydaje się, że o seryjnych mordercach napisano, powiedziano i nakręcono już wszystko, a jednak jest to nadal motyw, który cieszy się powiedzeniem. Kolejne filmy i seriale raczą widza tym typem bohatera (aczkolwiek nie można przestać mieć wrażenia, że twórcy filmowi coraz częściej starają się nas przekonać, że seryjny morderca to może być fajny oraz wrażliwy gość. Z racjonalnego punktu widzę jest to wręcz niedopuszczalne. Media przekraczają granice zdrowego rozsądku w portretowaniu takich zwyrodnialców, ale tylko dlatego, że mają zezwolenie od widzów). Raz widz ma lubić taką postać, innym wręcz przeciwnie, a jeszcze w innym wariancie jej współczuć czy czuć do niej litość.      
Realizując serial THE FALL twórcy serialu również postanowili opowiedzieć widzom kolejną historię z seryjnym mordercą w roli głównej oraz ścigającej go przenikliwej, nad wyraz analitycznej agentce specjalnej. Po pierwszym sezonie serialu można mieć wrażenie, że wszystko to, co na ekranie widzimy już było - nic nowego, a całość zaprezentowana jest w stonowanym, wręcz letargicznym klimacie, który może chwilami irytować, jeśli nie uznanym tego za zamierzony efekt budowania napięcia. Jednak w tej kliszy i pozornym banale jest coś więcej, co sprawia, że z chęcią zasiada się do drugiego sezonu, który zaczyna ekscytować. Po każdym odcinku można zadać wiele pytać i czekać na odnalezienie w kolejnych odsłonach odpowiedzi. W drugim sezonie to ów seryjny morderca wysuwa się na plan pierwszy, jeśli chodzi o siłę napięcia (twórcy rezygnują z rozpoczętego w I sezonie wątku polityczno-krymnalnego związanego z policją oraz jej strukturach). W drugim sezonie nie oglądamy już ani jednego morderstwa w wykonaniu głównego bohatera, a jedynie to jaką grę prowadzi z policją. 

Paul Spector to intrygujący oraz zastanawiający seryjny morderca-na pierwszy “rzut oka” nie pasuje widzowi na takiego zwyrodnialca jakim jest, pomimo że od początku widzimy go “w akcji” i poznajemy mroczne instynkty. Choć przecież niepozorność jest charakterystyczna dla seryjnych, bowiem gdyby od razu było wiadomo, że są niebezpieczni, to nie skrzywdziliby nikogo. Dlatego można uznać tą normalność, przeciętność i brak wyróżniających się cech za rzecz przynależną dla seryjnych morderców- wtopienie się w otoczenie to najlepszy z kamuflaży. Choć trzeba też mieć na uwadze, że nie każdy przeciętny “szaraczek” jest potencjalnym seryjnym mordercą- nie można dać się zwariować. Aby się nim stać muszą zajść w człowieku mocne i nieodwracalne procesy- czasem zachodzą one w dzieciństwie, czasem w okresie dojrzewania, a czasem podyktowane są czynnikami zewnętrznymi, na które nie mamy wpływu.

Twórca serialu przyznaje, że tworząc postać Paula próbował wzorować się na istniejący seryjnym mordercy, na Dennisie Raderze. Choć Paul Spector bardziej pasowałby raczej do Dusiciela z Bostonu (Albert DeSalvo)- przez wzgląd na sposób mordowania. Aczkolwiek Spector jednak jest subtelniejszy w swoich działaniach oraz stylu w jakim dokonuje morderstw. Twórca serialu Alan Cubitt tłumaczy, że w biografii Radera “podobało mu się” (i wykorzystał to w scenariuszu serialu) to, że “(…) i on, i Spector mieszkali w średniej wielkości mieście, gdzie w teorii powinno być prościej złapać seryjnego mordercę. Chciałem też, aby Spector był normalny. Lubię ich normalność.” 

 Aby stworzyć ciekawego oraz wartego uwagi seryjnego mordercę w dzisiejszym filmowym świecie należy wyposażyć go zarówno w interesującą osobowość, jak i w dobre powody dla zbrodniczej działalności, tak aby widz był w stanie pojąc rozmiar jego makabrycznego działania (doskonałym tu przykładem może być inna serialowa postać seryjnego mordercy, czyli Dexter). Paul to pasjonujący seryjny morderca. W jego wypadku od samego początku wiadomo z kim mamy do czynienia, dlatego widz czuje niedosyt, oczekuje od postaci o takich skłonnościach więcej (zapewne jest to podyktowane tym, że najnowsze seriale czy filmy przyzwyczaiły nas do tego, że zło jest zawsze o jeden krok do przodu, że zło wyprzedza stróżów prawa i coraz częściej zdarza się, że zło wygrywa). Od samego początku, kiedy poznajemy Paula Spectora wiem, że jest mordercą - myśliwym, ale to jak umiejętnie oraz precyzyjne prowadzi podwójne życie wzbudza w widzu zaciekawienie. Od raz jest nam dana jego dwoistość i to ona ekscytuje oraz na tym polega niezwykłość oraz ciekawość tego serialu. Z jednej strony to idealny ojciec, poprawny mąż, dobry terapeuta, udzielający wparcia tym, którzy nagle stracili kogo bliskiego, 

a z drugiej strony wyrafinowany morderca-obserwator, cierpliwy w dążeniu do realizacji morderczej wizji. Choć w obu wypadkach jest cichy, spokojny, skoncentrowany. Nie oglądamy w jego wykonaniu wielu aktów wściekłości czy zdenerwowania (zwykle seryjny morderca może się kojarzyć z gwałtownym agresorem, a Paul taki nie jest). Taki nerwowy akt, który wbija się w pamięć, można zobaczyć raz, gdy nie udaje mu się osiągnąć zamierzonego celu i zaplanowane morderstwo zostaje zakłócone (I sezon). 

Kolejny raz (II sezon), gdy przychodzi do domu Katie, aby ostrzec ją by nie zbliżała się do jego żony. Widać w tej scenie, że daje się ponieść nerwom, że nie do końca kontroluje stan rzeczy, który zastaje, bo dziewczyna jest nad wyraz inteligentna, spokojna oraz wie o nim więcej niż każda inna osoba. Pierwszy raz w zetknięciu z Katie możemy oglądać tak żywą jego reakcję (późniejsze jego kontakty z Katie też obfitują w skrajne emocje, jak na Paula). 

W pierwszym sezonie Spector jest raczej constans. 

Natomiast w drugim sezonie zmienia się. Przyjmuje postawę człowieka, który nie ma nic do stracenia, bowiem “przegrał” sprawę z żoną (tak naprawdę nie był mocno zdeterminowany, aby ją zatrzymać przy sobie), a dzieciaki i tak nadal go uwielbiają oraz kochają (na czym mu najbardziej zależy). W tym drugim sezonie może pokazać spryt i umiejętności chłodnej kalkulacji. Udowadnia wiele razy, że jest sprytniejszy niż cała ekipa policji, która go rozpracowuje. W ostatnim odcinku, gdy już jest schwytany jeden z policjantów sugeruje, że ma on w sobie coś co fascynuje, pociąga, że agentka Gibson daje mu się prowadzić jak na smyczy, bowiem go pożąda, gdyż ma on w sobie coś niezwykłego.                                                   A tak naprawdę fascynują siebie na wzajem, jedno ciągnie do drugiego. Paul jest zafascynowany Stellą w podobny sposób jak swoimi ofiarami. Włamuje się do jej pokoju i przegląda jej rzeczy, podobnie jak robi to, gdy ma “na oku” nową ofiarę- ogląda, analizuje oraz wącha jej bieliznę- tak przez lata zaspokajał swoje mroczne instynkty. Czyta jej pamiętnik i od tej chwili wie więcej o niej nawet niż widz, co z kolei sprawia, że ich relacje stają się intensywniejsze oraz ciekawsze.              
Natomiast Stella “polując” na Paula zachowuje się tak, jak zwykle, gdy wybiera sobie mężczyznę, z którym chce iść do łózka. Dlatego też można przypuszczać, że jej zainteresowanie Paulem od pewnego momentu ma także zabarwienie seksualne.                                                                             

Również zakończenie serii może wskazywać na jej dodatkowe emocje względem Spectora. Do tej chwili Stella wykazała współczucie tylko wobec kobiet będących ofiarami. Płakał nad nagraniem Rose, a ze stoickim spokojem przyjmuje wiadomość o zastrzeżeniu policjanta, z którym spała. W ostatniej scenie nie biegnie na ratunek postrzelonemu podwładnemu- kochankowi, a rannemu oraz wykrwawiającemu się Spectorowi. Tu pierwszy raz w jej oczach widzimy lęk, a w głosie słychać panikę. Dlaczego, tak mocna oraz konsekwentna postać, okazała słabości wobec Paula? Jedna z usuniętych scena (na dodatkach do wersji DVD) odrobinę może nas nakierować na przyczyny, jak również więcej obnaża inspektor Gibson (dlatego dobrze się stało, że ta scena nie znalazła się w serialu).

Paul Spector wzbudza w widzach pozytywne reakcji, lubimy go, bowiem po pierwsze wiem, że miał trudne dzieciństwo (choć to standardowy banał), a to zawsze działa na widza i daje podstawę do poszukiwania usprawiedliwień dla zwyrodniałej działalności. Wiemy też jak mocno kocha swoje dzieci, zwłaszcza córkę. Gdzieś podświadomie czynimy to okolicznością łagodzącą dla niego. Również widzimy go przy pracy, kiedy za wszelką cenę stara się np. pomóc maltretowanej w domu kobiecie, jak walczy o jej “wolność”. Gdy dowiaduje się, że jedna z jego ofiar była w ciąży- jest zdruzgotany. Też nie zabija byłej kochanki Rose, wydawać by się mogło tylko przez wzgląd na to, że ma dzieci (córeczkę poznaje osobiści i nawiązuje z nią nić sympatii). Są w nim sprzeczność sadysty z wrażliwcem, a to nie pozwala nam go definitywnie potępiać. Może wynika to z tego, że widz gdzieś w głębi siebie uświadamia sobie patrząc na tego bohatera, że każdy może mieć taką mroczną naturę, że kiedy przyjdzie odpowiedni czas lub pojawią się specyficzne okoliczności to może się skusi na takie czyn? Spector w czasie zeznania tłumaczy, dlaczego tak późno zaczął zabijać, mimo że mroczne instynkty odkrył znacznie wcześniej. Jego wyjaśnienie jest proste, codzienne, banalne: “miałem małe dzieci (…) przy nich nie ma na nic czasu…” 

To, że jest atrakcyjny wizualnie też sprawia, że patrzymy na niego łagodniejszym okiem (tu wdziera się kobiecy punkt widzenia). Dlatego też zapewne Katie Benedetto domyślając się kim Paul jest jednak włącza się w jego morderczą “zabawę”. Czy wystarczy być zakochanym, czy pod urokiem drugiej osoby, aby dać jej przyzwolenie na takie czyny?                                                                         

Twórcy serialu wystawią widza na próbę i wybierając atrakcyjnego aktora do tej roli jakby zadając pytanie “czy przystojny morderca może liczyć na Waszą łaskę, czy w obliczu ładniej buzi, muskularnego ciała i ujmujących oczu jesteście w stanie mu wybaczyć te wszystkie morderstwa?”

Paul ma swoje dewiacje seksualne i realizuje jej pod osłoną nocy (doskonale zestawione, dzięki zręcznemu montażowi, sceny, gdy on zabija upatrzoną wcześniej kobietę i dzięki temu uzysku spełnienie erotyczne, a sceną seksu agentki Gibson z obcym jej policjantem). Takie zestawienie i porównanie aktów erotycznego zaspokojenia ma za zadnie udowodnić widzom, że każdy ma jakieś odchylenia, dewiacje, festysze i stara się jej realizować.  

Każde morderstwo Spectora stanowi dla niego misterium, rytuału, którym się upaja i dzięki niemu uzyskuje spełnienie erotyczne oraz nabiera sił (to standard u seryjnych morderców, gdyż rzadko posuwają się do takich czynów np. z nudów). Ma określony typ kobiety, który go “kręci” (wykształcona, ok. 30-tki ładna brunetka)- zresztą jak większość seryjnych. Paul należy do morderców socjalnych, u których ofiara jest starannie dobrana, a sam czyn zaplanowany z wielką troską o każdy szczegół. Starannie też dobierają miejsce czynu. Ten typ mordercy, tak jak Paul, ma stałą, dobra pracę, żyje w trwałym związku. 

Paul Spector działa wedle metody, która w kryminalistyce nazywana jest metodą myśliwego, czyli sprawca wyrusza z miejsca swojego zamieszkania w celu znalezienia odpowiadającej mu ofiary. Porusza się na znanym sobie obszarze, najczęściej w obrębie miasta, w którym mieszka. Jest tropicielem, bowiem po spotkaniu ofiary śledzi ją i atakuje w dogodnym momencie (dom ofiary, który wcześniej ma dokładnie sprawdzony). Jest mordercą poukładanym planuje przestępstwa, a z tym wiąże się szereg działań poprzedzających zbrodnię np. rozpoznanie terenu, ponieważ odczuwa potrzebę kontroli sytuacji.
W celu emocjonalnego „zadośćuczynienia” układa zwłoki jak do snu- pozuje jej, myje, czesze ofiary, przebraniu jej w inny strój. Poprzez takie postępowanie jak przystało na “porządnego” seryjnego mordercę Paul wypracował sobie charakterystyczny, zrytualizowany element modus operandi, czyli „podpis” po którym można rozpoznać, że to jego “dzieło”. To często zguba dla sprawcy.

Należy go przypisać do kategorii sprawcy działającego na tle seksualnym. Takich sprawców zwykle warunki wychowawcze były niekorzystne. Dochodziło do częstego stosowania kar fizycznych [(do końca 2 sezonu nie wiemy za wiele o przeszłości Paula oraz o tym, co się z nim działo po śmierci matki (3 sezon nam to nakreśla, ale wiemy, że był w sierocińcu i poprawczakach, gdzie np. ksiądz dyrektor wykorzystał podwładnych seksualnie)]. U Paula, jak i u większości tego typu morderców, brakowało pozytywnych więzi uczuciowych z matką.

Do końca 2 sezonu nie wiemy, czy jego działanie ma bezpośredni związane z matką i jej samobójstwem sprzed lat. Nie wiem, czy to ta więź i relacja oraz późniejsza nagła jej śmierć odcisnęła na nim to główne piętno, które go popycha do mordowania określonego typu kobiety. Zdjęcie z matką widzimy raz i nie jest to wystarczająca informacja, aby sądzić, że wybiera kobiety na wzór matki. Jego przeszłość jest nie dookreślona, nie do końca znamy jego pomysły oraz nie są dla nas jasne jego intencje (dowiadujemy się o nich więcej dopiero na końcowym przesłuchaniu). Doskonale skrywał preferencje, co do typu kobiet, który go fascynuje, ponieważ jego żona kompletnie różni się od jego ofiar (blondynka o okrągłych kształtach, niezbyt urodziwa, raczej przeciętna). 

To, co wiemy na pewno to to, że samobójcza śmierć matki i całkowita samotność po tej stracie stały się przyczyną tego jak Paul widzi świat- jako miejsce wypełnione bólem, rozpaczą, cierpieniem i smutkiem. Nauczył się z tego cierpienia czerpać przyjemność. Do Kaite w jednej rozmów mówi, aby pielęgnowała w sobie zawiść i gniew, bo tylko te uczucia pozwolą iść jej dalej w życiu. 

Spector przy żonie sprawia wrażenie zgaszonego, stłumionego, jakby ciągle miał maskę. Nie widać między nim żaru, ani namiętności, każdy z nich po prostu robi swoje, to, co trzeba w małżeństwie. Paul jest znacznie bardziej wizualnie atrakcyjny od niej- wysportowany, przystojny oraz cieszy się powodzeniem u kobiet. Mimo dowodów płynących z otoczenia, że jest atrakcyjnym mężczyzną nie wykorzystuje tego, nie zwraca uwagi na swoje atuty wizualne. Kompletnie go nie interesują te kobiety, którym on się podoba. Możliwe, że prawdziwa i wzajemna, erotyczna fascynacja jest tylko między nim a Stellą- ona poluje na niego, a on na nią tak, jak na swoje ofiary.                                       

Paul prawdziwie szczęśliwy jest tylko z córką.

Spector działa wedle wyznaczonych przez kryminologów wytycznych sporządzonych dla grupy zabójców działających na tle seksualnym, czyli:

- ofiara musi spełniać pewne kryteria (np. odpowiedni wygląd)
- sprawa zazwyczaj nie zna ofiary;
- ofiara to najczęściej kobieta;
- sprawca najczęściej dusi ofiarę;
- ofiara jest obnażona
- sprawca może zabrać ofierze rzeczy osobiste (np. biżuterię, kosmyk włosów);
- działanie sprawcy wiąże się z realizacją jego rozbudowanych fantazji;
- sprawcy mogą być notowani;

           Mimika Spectora się zmienia, gdy wychodzi z domu na “polowanie”, nabiera bardziej wyrazistego charakteru. Wraz z zamknięciem domowych drzwi zrzucał ciężar jaki niesie za sobą nieustanne udawanie kogoś innego. Wyjście z domu daje mu wolność, chwilę na bycie sobą, na bycie prawdziwym. Można to przyrównać do działalności superbohatera- jak Superman czy Batman- w ciągu dnia zwykły facet, a nocą się przeistacza, choć w wypadku Paula przemiana idzie w stronę osobiści Jokera.

            Podekscytowanie budzi w drugim sezonie nawiązane relacji “erotycznej” z Katie Benedetto (16 lat), opiekunką do dzieci, która stała się jego alibi, jak również powodem rozstania z żoną. Paul decyduje się na stworzenie fikcyjnej relacji z dziewczyną, ponieważ widzi, że jest ona inteligentna (lepiej i szybciej łączy fakty niż pozostałe postaci) przez co może mu zaszkodzić, a dodatkowo jest w Spectorze zakochana, co Paul wybornie wykorzystuje. Rozpoczynając “erotyczną” grę z dziewczyną pokazuje inną twarz, której wcześniej nie oglądaliśmy- nadal jest precyzyjny oraz ma wszystko zaplanowane, ale ujawnia prawdziwe emocje, a przez to posuwa się za daleko np. masturbując się przez czat przed Katie nie spodziewa się, że ona to nagrywa- może na pamiątkę, a może w celu ciągłej możliwość oglądania go. Podjęcie takiej relacji z dziewczyną ma na celu uwiarygodnić jego “uczucie” względem Katie w jej oczach i nakłonić ją do włączenia się w niszczenie śledztwa. Paul jest doskonałym obserwatorem oraz psychologiem, wie, że uczucie Katie może przekuć na korzyść dla siebie, wie, że zakochana kobieta (w tym wypadku młoda, nie doświadczona, nie znająca życia) jest w stanie zrobić wszystko dla obiektu swoich uczuć. Wykorzystuje ją bezwzględnie- dopiero w trakcie przesłuchania agentka Gibson uświadamia mu co zrobił, jak wielką krzywdę wyrządził Katie, które jest jeszcze dzieckiem, a on dzieci otacza szczególnym sentymentem. Tu Paul jest zaskoczony i zmieszany, gdyż prawdopodobnie zaczyna rozumieć, że i dał się omotać dziewczynie, że nie była to relacja bez znaczenia także dla niego. 

Choć widząc jak Katie zachowuje się względem Paula może dać mu niewielkie rozgrzeszenie, bo 16 letnia piękna oraz seksowna dziewczyna już nie jednego zwiodła.

Spector czerpią przyjemność z kontaktów z policją (dzwoni do Stelli), jak również pomaga niedoszłej swojej ofierze w powrocie do normalności, gdyż wtedy wchodzi w rolę terapeuty, którym jest z wykształcenia (to go ekscytuje, że dziewczyna nie pamięta, że to on był napastnikiem). Spector jest zaciekawiony tym, że jest tak blisko policji oraz ofiary, a oni nie wiedzą kim on jest. Do momentu samego aresztowania, jak i potem przy próbie licznych przesłuchań Paul ciągle jest górą oraz ciągle intryguje (milczy, zero rekcji czy emocji). Jego zachowanie jest zastanawiające, ponieważ słucha zmieniających się śledczych w pokoju przesłuchań z takim wyrazem twarzy jakby opowiadali mu bajki, jakieś rzeczy, które kompletnie go nie dotyczą. Nie protestuje, nie oponuje, nie opiera się, jakby był znudzony koniecznością słuchania śledczych. Scena, w której nagle kładzie nogi na stole jest jedną z najbardziej zaskakujących. Jest to jawne okazanie poirytowania i udowodnienie, że całe to zamieszanie nie ma dla niego żadnego znaczenia, że nie robi to na nim wrażenia, że nie wzbudza emocji. 

Również jego rekcja na widok policjantki, która przyszła go przesłuchiwać, a wyglądem miała przypominać jedną z ofiar, doprowadza Spectora do śmiechu i szybko uświadamia Stelli, że nie jest aż tak głupi, żeby dać się złapać na tak prostą oraz banalną sztuczkę. Nie jest aż tak prymitywny, aby ta dziewczyna “w jego type” nakłoniła go do nagłych zwierzeń. Nie tak prosto Stelllo- zapewne sobie myśli.                                                               Jednak, gdy na jego prośbę przesłuchiwać przychodzi go agentka Gibson, z którą od pierwszego sezonu prowadzi “zabawę” na czas, ku zaskoczeniu widza, okazuje się, że genialny Paul Spector coś pominął, coś go zaskakuje, czegoś nie dopilnował. Zaczyna mikro mimiką i rekcjami zdradzać to, że pewne wiadomości wcale nie mały dostać się w ręce policji. Był pewien, że wszystko zniszczył, że zatarł ślady, ale gdy słyszy o odnalezieniu pewnych dowodów jest zaskoczony, a widz zadaje sobie pytanie, dlaczego? To, co pominął lub nie przewidział, były szkolne błędy, a przecież wystrzegał się znacznie trudniejszych do zatuszowania. Również tak precyzyjne skonstruowane alibi jakie miała mu zapewnić Katie zostaje szybko obalone, a widz “głupieje”, bo alibi miało być gwarancją, że policja będzie mieć “związane ręce” i będzie musiała go uwolnić (sympatia widza do samego końca pozostaje przy Spectorze). Tak długo oglądaliśmy jak “tworzy się” owe alibi, że mieliśmy nadzieje, że będzie głównym wytrychem zwracającym wolność Paulowi. A tu nie, “trzask prask” i nie ma alibi w postaci zakochanej nastolatki, która jest w stanie dla niego życie poświecić. 

Ciekawą bez wątpienia jest scena przesłuchania Paula w obecności Stelli (wspaniale rozegrana głównie na zbliżeniach- jak pokazują to zdjęcia powyżej), ponieważ po raz pierwszy w niej Paul poprzez słowa, które wypowiada daje pełny obraz tego kim jest naprawę. To przesłuchanie to rodzaj jego spowiedzi, możliwość wyrzucenia z siebie tego jak wielką przyjemność miał ze swoich czynów. Sposób w jaki o tym opowiada, mimika oraz emocje są w końcu prawdziwe. Widać, że i dla samego bohatera to ulga, możliwość powiedzenia wszystkiego. Cały czas ma się za lepszego, za osobę, która stoi ponad prawem i to nie tylko ludzkim, ale i moralnym czy boskim. Scena przesłuchania jest bardzo gęsta i intensywna- trwa długo, ale jest kluczowa i widz wtapia się w jej klimat oraz w kameralność sytuacji. Zastanawiają tylko pewne reakcje Spectora, jakby sam sobą był zaskoczony, że coś takiego zrobił lub że się nie domyślał, że może to wyjść na jaw czy też tym, że ktoś jednak go przejrzał (np. informacje o matce i dzieciństwie- widać, że się nie spodziewał, że agentka zacznie od tych kwestii przesłuchanie). Z reakcji Spectora wynika, że najbardziej boli go to, że Gibson “odbieram” mu dumę oraz wiarę w to, że był władcą kobiet, które zabijał, że dzięki temu, że to on zdecydował o ich śmierci to nie jest samotny. Świadomość tego, że cały czas jest samotny najmocniej daje mu się we znaki. 

               Po zakończeniu 2 sezonu są pytania bez odpowiedzi, które dotyczą Spectora, które, gdyby zostały wyjaśnione ułatwiłyby zrozumienie jego postępowania. 

- Dlaczego tak mało i wyrywkowo dowiadujemy się o jego dzieciństwie?

- Dlaczego to Inspektor Gibson jest tą która go fascynuje? Może odnajduje w niej siebie (w czasie pierwszej rozmowy telefonicznej mówi do Stelli, że są do siebie podobni). A może chce dać się wciągnąć w jej grę? Może chce jej pokazać, że ją przejrzał, że zrozumiał co robi, co w ostateczności daje mu przewagę nad nią? Zakładam, że gdy mówi w czasie przesłuchania do agentki Gibson, że to jeszcze nie koniec, a dopiero początek, to jednak będzie to kontynuowane w trzecim sezonie, pomimo zaskakującego zakończenia drugiej serii. 

- Dlaczego maluje ofierze paznokcie na czerwono? Widać, że ten kolor go hipnotyzuje, można to zaobserwować, gdy pierwszy raz spotyka Stelle na korytarzy na posterunku, a ona ma właśnie wymalowane na ten kolor paznokcie. Jak ćma do światła zmierza w jej kierunku nie zastanawiając się nad swoją reakcję. Ale gdy ten sam kolor na paznokciach ma policjantka, która go przesłuchuje, to już nie ma takiej reakcji, a wręcz jest to dopełnieniem czary goryczy, że Stalla myśli, że może dać się zwieść takim sztuczkom.  

- Dlaczego popełnia błędy w stylu podarowania córce naszyjnika ofiary? To jest postać, która żyje współcześnie, jest wykształcony i powinien uczyć się na błędach wcześniej morderców. Wiedza na ich temat jest tak rozległa, że taki bohater jak Spector powinien idealnie zacierać ślady, powinien wiedzieć jak precyzyjnie zadbać oto, aby nie zostać złapanym, a on chwilami zachowuje się jakby chciał się dać złapać, a może to pycha jaką reprezentują zwykle seryjni mordercy w związku ze swoją wyobrażoną władzą oraz chęcią tego, aby cały świat dowiedział się o ich dziele, bo są z niego dumni?  

- Kim jest Chester?

- Dlaczego nagrał wyznania porwanej Rose i nie zadbał o to, aby nie dostały się w ręce policja? Dlaczego w czasie przesłuchania jest zaskoczony tym, że na końcu nagrania ujawnia się? Sprawia wrażenie jakby pierwszy raz widział to nagranie, że kompletnie nie zdawał sobie sprawy z tego, że nagrał tam i siebie. Do kogo mówi na końcu? do siebie? czy liczył na to, że Gibson jednak uzyska dostęp do danych na jego telefonie? Niszczy twardy dysk z laptopa, pali swój dziennik, w którym od lat wszystko zapisuje, nakładania Katie, aby pozbyła się dowodów ukrytych w hotelu, a nie pozbywa się komórki z obciążającymi filmami- dlaczego?

          Paula Spectora zagrał Jamie Dornan początkujący aktor i wzięty model. W serialu THE FALL ma możliwość pokazania, że drzemią w nim pokłady niewykorzystanego jeszcze w filmie fabularnym talentu. W tymże serialu się rozwija, z odcinka na odcinek oswajał się ze swoim bohaterem, coraz mocniej go czuje, z każdym odcinkiem rozumie go bardziej. Ze spiętego przyczajonego przeciętniaka zmienia się na oczach widza w charyzmatycznego władcę sytuacji. Interesująca przemiana i liczę, że będzie kontynuowana w trzecim sezonie.  

Czas zweryfikuje, czy Dornan zachłyśnie się sławą oraz popularnością 50 twarzy Greya, czy jednak wykorzysta to jako trampolinę, możliwość pozyskiwania ambitniejszych kreacji, coś co jest tylko przepustką do grania silnych charakterów. Jeśli pójdzie drogą roli z The Fall zostanę jego wierną fanką, a jeśli filmowy Christian Grey zdeterminuje go, to pozostanie mi tylko cieszyć się z tego, że mogłam go oglądać jako Paula Spector.